Objawy zespołu krótkiego jelita

Oprócz spożywanych płynów do jelita cienkiego dostaje się około 6-8 l. soków trawiennych z czego wchłaniane jest 80% płynów. W dwunastnicy wchłaniane są witaminy rozpuszczalne w wodzie, w jelicie czczym wapń, żelazo, magnez, cynk, fosfor, aminokwasy, peptydy, w jelicie krętym wchłaniane są sole kwasów żółciowych oraz witaminy B12 i grupa witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (A, D, E, K), w kątnicy zaś krótkołańcuhowe kwasy tłuszczowe.
Objawy związane z zespołem krótkiego jelita można podzielić na dwie grupy:

• powikłania wczesne : wyniszczające długotrwałe biegunki prowadzące do zaburzeń wodno-elektrolitowych,
• odwodnienia i kwasicy metabolicznej, ciężkie niedożywienie, niedobory pokarmowe i wyniszczenie.

Powikłania późne : choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy (spowodowana nadmiernym wydzielaniem kwasu solnego), kwasica mleczanowa, kamica nerkowa, kamica żółciowa, zaburzenia czynności wątroby, zaburzenia rytmu serca, niedokrwistość z niedoboru żelaza, zaburzenia krzepnięcia, tężyczka, zaburzenia psychiczne.

Jeśli nie wprowadzi się odpowiedniego leczenia żywieniowego, zespół krótkiego jelita jest stanem zagrożenie życia w związku z przewlekłym niedożywieniem. Należy pamiętać, że jest to skutek i wynik innych chorób jamy brzusznej, które praktycznie zawsze wiążą się z pobytem chorego w szpitalu.

Ponieważ objawy zespołu krótkiego jelita występują w trakcie hospitalizacji, rozpoznanie jest ustalane przez lekarza prowadzącego pacjenta na oddziale, a pacjent opuszczając szpital, powinien być już wyedukowany co do swojej choroby i sposobu odżywiania. Powinien również zostać objęty opieką specjalistycznej poradni żywienia pozajelitowego o dojelitowego. Takie poradnie znajdują się praktycznie w każdym większym mieście w Polsce, a ich adresy dostępne są w szpitalach i u lekarzy pierwszego kontaktu.

U pacjentów z zespołem krótkiego jelita nie można stosować standardowych zaleceń lekarskich, gdyż ich stan zależy od wielu czynników, dlatego tak ważna jest ścisła współpraca na linii pacjent-lekarz. Istotnym czynnikiem, na który powinien zwracać uwagę sam pacjent jest masa ciała i jej zmienność. Należy kontrolować morfologię, biochemię w tym stężenie ważnych mikroelementów, a także kontrolować glikemię i regulować jej wartość podawaniem insuliny.

Monitorowanie stanu ogólnego pacjenta jest kluczowym elementem leczenia i umożliwia szybkie reagowanie w przypadku wystąpienia niedoborów, jeszcze przed pojawieniem się powikłań z tym związanych. Zarówno opieka poszpitalna, jak i rodzaj leczenia, a także potrzebne badania dodatkowe, powinny być dobrane indywidualnie do potrzeb pacjenta.

Autor:

Marta Kleszowska

Zobacz również opis choroby: Zespół krótkiego jelita